ദവീന്ദര്‍ കുമാര്‍ ദോഗ്രാ എന്ന ഡീ കെ ഡോഗ്ര!

 

ദവീന്ദര്‍ കുമാര്‍ ദോഗ്രാ എന്ന ഡീ കെ ഡോഗ്ര!
ഞങ്ങള്‍ എല്ലാം ബഹുമാനപൂര്‍വ്വം ഡോഗ്രാജി എന്ന് വിളിക്കും ,
ഞങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല , അദ്ദേഹത്തെ ഒരിക്കലെങ്കിലും പരിചയപ്പെട്ടിട്ടുല്ലവരെല്ലാം അദ്ദേഹത്തെ അങ്ങിനെയേ വിളിക്കൂ , അത്ര ഉജ്ജ്വല വ്യക്തിത്വം ആണ് അദ്ദേഹത്തിന്റേതു . അഞ്ഞൂറ് ജീവനക്കാരുള്ള , ഇന്ത്യയില്‍ ആദ്യമായി തോഷിബാ സീ ടീ സ്കാനറുകള്‍ ഇറക്കുമതി ചെയ്യാനും അത് ഇവിടെ നിര്‍മ്മിക്കാനും നിരവധി സ്കാനിംഗ് കേന്ദ്രങ്ങള്‍ തുടങ്ങാനും ഒക്കെ പദ്ധതിയിട്ട യുനൈട്ടെദ് ഗ്രൂപ്പ് എന്ന സ്വകാര്യ കമ്പനിയുടെ മാനേജിംഗ് ഡയരക്ടര്‍ ആയിരുന്നു അദ്ദേഹം . ഇത്ര വലിയ സാങ്കേതിക കാര്യങ്ങള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു കമ്പനിയുടെ അമരത്ത് വെറും മുപ്പത്തഞ്ചു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ എത്തിയ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യത കേട്ടാല്‍ ആരും ഒന്ന് ചിരിക്കും , ബീ എ പോളിട്ക്സ് ! . കലാലയത്തില്‍ രാഷ്ടതന്ത്രം പഠിച്ച ഡോഗ്രാജി പഞാബിലെ ഒരു മന്ത്രിയുടെ പോളിടിക്കല്‍ സെക്രട്ടറി ആയിരുന്നു , മന്ത്രിയുടെ പണി പോയപ്പോള്‍ ആ മന്ത്രിക്കു ഡോഗ്രാജിയുടെ കഴിവുകള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു സ്വന്തം സുഹൃത്ത് കൂടിയ യുനൈട്ടെദ് ഗ്രൂപ്പ് ചെയര്‍മാന്‍ ഗുപ്താജി യോട് പറഞ്ഞു കമ്പനിയില്‍ ആദ്യം ഒരു മാനേജര്‍ പദവി നല്‍കി , വെറും അഞ്ചു വര്ഷം കൊണ്ട് അദ്ദേഹം തന്റെ നേതൃപാടവവും കഠിനാധ്വാനവും കൊണ്ട് മുംബയില്‍ അതെ കമ്പനിയുടെ മാനേജിംഗ് ഡയരക്ടര്‍ ആയി .
1991 ഞാന്‍ എന്റെ എങ്ങിനീയിരിംഗ് കഴിഞ്ഞു ആദ്യ ജോലിക്കായി തോഷിബ യുടെ അന്നത്തെ വിതരണ ക്കാരായ യുനൈട്ടെദ് ഗ്രൂപ്പില്‍ ഒരു സര്‍വീസ് എഞ്ചിനീയര്‍ടെ ജോലിക്ക് അപേക്ഷിച്ച് കൂടികാഴ്ചക്ക് അവസാന ഘട്ടമായ ഡോഗ്രാജിയുടെ മുന്‍പില്‍ ഭവ്യതയോടെ ഇരുന്നു .

പകുതി ഇംഗ്ലീഷിലും ഹിന്ദിയിലും കുറെ പഞ്ജാബി ശൈരികളും ഒക്കെ കലര്‍ന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉജ്വല പ്രഭാഷണം കേട്ട് വായും പൊളിച്ചു ഇരുന്നു . ശാസ്ത്രം സാധാരണക്കാരുടെ ജീവിതത്തില്‍ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങളെപ്പറ്റിയായിരുന്നു ആ വാക്ധോരണി . അത് വരെ സാധാരണ ഭാഷ ഉപയോഗിച്ച് ശാസ്ത്ര നെട്ടങ്ങലെപറ്റിയും സീ ടീ സ്കാന്നെരിനെ പറ്റിയും ഇത്ര മനോഹരമായി ഒരാള്‍ സംസാരികുന്നത് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു . എങ്ങിനെയും ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കമ്പനിയില്‍ കയറിപറ്റണമെന്നും ജപ്പാനില്‍ പരിശീലനം നേടണമെന്നും ഒക്കെ ഞാന്‍ മനസ്സാ മോഹിച്ചു .

അന്നുവരെ വീട്ടില്‍ നിന്നും മാസം ചിലവിനു അയച്ചു കിട്ടുന്ന 600 രൂപ മാത്രമാണ് എന്റെ ഏക വരുമാനം . അത് ഹോസ്റ്റലില്‍ ജീവിക്കുന്ന എനിക്ക് കഷ്ടിച്ച് തട്ടി മുട്ടി ഒരു മാസം കഴിച്ചു കൂട്ടാം എന്നെ ഉള്ളൂ , എങ്ങിനെയെങ്കിലും ജോലി ആയാല്‍ ഇനി മാന്യമായി ജീവിക്കാം എന്നൊക്കെ ആഗ്രഹിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലം . ആദ്യം കിട്ടുന്ന ശമ്പളം അത് ഏതായാലും ഒരു ആയിരതഞ്ഞൂര് രൂപ എങ്കിലും ഉണ്ടാവും , ഞാന്‍ മനപ്പായസം ഉണ്ടു.

" മി . പണിക്കര്‍ , നിങ്ങള്‍ ഒരു സീ ടീ സ്കാനര്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ ?"
" സര്‍ , ഞങ്ങള്‍ കോളേജില്‍ നിന്നും ഒരു സ്കാന്നെര്‍ കാണാന്‍ പോയിരുന്നു "
" പക്ഷെ നിങ്ങള്‍ അത് തുറന്നു കണ്ടിട്ടുണ്ടോ "
" ഇല്ല സര്‍ "
" അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ ഇവിടെ നിന്ന് എല്ലാം പഠിക്കും , ജപ്പാനില്‍ പോകും , തിരിച്ചു വന്നു നിങ്ങള്‍ മലയാളികള്‍ ഈ ജോലി രാജിവെച്ചു ഗള്‍ഫില്‍ പോകും , അത് കൊണ്ട് എന്റെ കമ്പനിക്കു എന്ത് പ്രയോജനം ?"
ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പോയി , സത്യത്തില്‍ അത് തന്നെ ആയിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിലും , മുംബയിലെ ഏതെങ്കിലും കമപ്നിയില്‍ കയറി കുറച്ചു കാലം ചിലവഴിച്ചു പിന്നെ കടല്‍ കടക്കണം , അങ്ങിന ജീവിതം കര പിടിപ്പികണം
" ശരി , മി . പണിക്കര്‍ നിങ്ങള്‍ എന്ത് ശമ്പളം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു ? തുറന്നു പറയാം "
" സര്‍ , ഒരു ആയിരത്തി അഞ്ഞൂറ് ... രൂപ .. കിട്ടിയാല്‍ ..."
" അതിനു നിങ്ങള്ക്ക് എന്തറിയാം, എന്ത് ധൈര്യത്തില്‍ ആണ് നിങ്ങള്‍ അത് ചോദിച്ചത് "
അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഘനമുള്ള ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ വിറച്ചു കൊണ്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു
" സര്‍, എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം , അത് കൂടുതല്‍ ആണെങ്കില്‍ സര്‍ പറയുന്ന ശമ്പളം , എനിക്കീ ജോലി വേണം സര്‍, ഞാന്‍ കേരളത്തിലെ ഒരു കുഗ്രാമത്തില്‍ നിന്നും ഒരു പാട് പ്രതീക്ഷകളോടെ മുംബയില്‍ വന്നതാണ് "
ഞാന്‍ കരച്ചിലിന്റെ വക്കോളം എത്തി , അദ്ദേഹം എന്റെ കണ്ണില്‍ തന്നെ തറച്ചു നോക്കി എന്നെ പേടിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് , ആദ്യമായി സ്വപനം കണ്ട ജോലിയും ജപ്പാന്‍ യാത്രയും ഒക്കെ ജലരേഖകള്‍ ആയി എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി .
" മി . പണിക്കര്‍ നിങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തെക്കാള്‍ കുഗ്രാമത്തിലാണ് ഞാന്‍ ജനിച്ചതും വളര്‍ന്നതും , നിങ്ങള്ക്ക് ഞാന്‍ ആയിരത്തി എണ്ണൂരു രൂപ ശമ്പളം തരും , ജപ്പാനില്‍ പരിശീലനത്തിന് അയക്കും , പക്ഷെ നിങ്ങള്‍ മൂന്നു കൊല്ലം ഈ ജോലി വിടാന്‍ പാടില്ല , സമ്മതം ആണോ , ഇപ്പോള്‍ ഈ നിമിഷം പറയണം "

" സര്‍ , ഞാന്‍ തയാര്‍ , ഇന്ന് തന്നെ , ഇപ്പൊ വേണെമെങ്കിലും ..."
" വേണ്ട .. നിങ്ങള്‍ ഈ വരുന്ന ഒന്നാം തീയതി മുതല്‍ ജോലിക്ക് വന്നോളൂ , അപ്പോയിന്റ് മെന്റ് ഓര്‍ഡര്‍ ഒക്കെ ഓഫീസില്‍ നിന്നും വാങ്ങിക്കൊള്ളൂ "

എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു എന്ന് തന്നെ പറയാം, ആദ്യത്തെ ജോലി, അതും അന്നത്തെക്കാലത്ത് മികച്ചത് എന്ന് തന്നെ പറയാവുന്ന ഒരു തുടക്ക ശമ്പളം , ജപ്പാന്‍ യാത്ര , എന്റെ സ്വപ്നം ആയിരുന്ന ഒരു പ്രവര്‍ത്തന മേഖല . അരീക്കരയും അമ്മയും മാമിയും എല്ലാം ഒരു നിമിഷം ഓര്‍ത്തു , അമ്മ എപ്പോഴും പറയുന്ന പ്രശ്നക്കാരന്‍ , മണ്ടന്‍ , തല തിരിഞ്ഞവാന്‍ , അസത്ത് , പന്ന ചെറുക്കന്‍ , അസുരവിത്ത്‌, ദാ അവസാനം സ്വന്തം കാലില്‍ നില്ക്കാന്‍ ഒരു ജോലി . എന്നും എന്നെ ശകാരിച്ചു കൊണ്ട് കത്തെഴുതുന്ന അമ്മക്ക് ഞാന്‍ ഇന്ന് കത്തെഴുതും , പ്രീയപ്പെട്ട മാമിക്ക് , അപ്പച്ചിക്ക്, പഠിപ്പിച്ച സാറന്മാര്‍ക്ക്‌ , എല്ലാവരും ഒന്ന് അറിയട്ടെ .

എന്റെ ജോലിയെക്കാളും കമ്പനിയെക്കാലും ശമ്പളത്തെക്കളും ഒക്കെ വലിയ ആകര്‍ഷണം ഡോഗ്രാജി എന്ന അത്ഭുത ബിഗ്‌ ബോസ്സ് ആയിരുന്നു . അദ്ദേഹം എനിക്ക് മാത്രമല്ല ഒരു ഹീറോ , കമ്പനിയിലെ ഇതു ജീവനക്കാരനും അദ്ദേഹം ഒരു യഥാര്‍ത്ഥ ലീഡര്‍ തന്നെ ആയിരുന്നു . എന്ത് കുഴപ്പം പിടിച്ച പ്രശ്നം ആണെങ്കിലും ഡോഗ്രാജി ഒരു പരിഹാരം കണ്ടു പഠിക്കും . എത്ര ദേഷ്യപ്പെട്ട കുസ്ടമര്‍ ആയാലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു ഫോണ്‍ കിട്ടിയാല്‍ ശാന്തം ആവും . ദേഷ്യം വേണ്ടിടത്ത് ദേഷ്യം, ശകാരം വേണ്ടിടത്ത് ശകാരം , ശിക്ഷ വേണ്ടിടത്ത് ശിക്ഷ . അദ്ദേഹം എഞ്ചിനീയര്‍ അല്ല , ഡോക്ടര്‍ അല്ല , പക്ഷെ ഈ രണ്ടു കൂട്ടരേക്കാളും മികച്ച മാനേജര്‍ , ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്നും പഠിച്ച പാഠങ്ങള്‍ ഒന്നും ഒരു കോളേജിലും പഠിപ്പിച്ചതല്ല .

ഡോഗ്രാജിയെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കമ്പനിയില്‍ വര്‍ക്ക്‌ ചെയ്ത ഒരാളും ഒരിക്കലും മറക്കില്ല , ഞാനും . ഓരോരുത്തര്‍ക്കും ഓരോ അനുഭവങ്ങള്‍ പറയാന്‍ കാണും . ഞാനും എന്റെ ഒരു അനുഭവം പറയാം .

കമ്പനിയില്‍ നാലു കൊല്ലം ആകാറായി , ശമ്പളം നാലായിരം രൂപ യോളം ആയി, പക്ഷെ വീട്ടു വാടകയും ഭക്ഷണവും ഒക്കെയായി മുംബയില്‍ ഭാരിച്ച ജീവിത ചിലവുകള്‍ , ബാങ്കില്‍ പ്രത്യേകിച്ച് മിച്ചം ഒന്നും ഇല്ല .മുംബയില്‍ ബാന്ദ്രയില്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒരു ഫ്ലാറ്റില്‍ നാല് സഹപാഠികള്‍ താമസിക്കുന്നു , . അമ്മയും അച്ഛനും ഒക്കെ കരുതുന്നത് സമ്പാദ്യം ഒക്കെ ബാങ്കില്‍ ഉണ്ടായിരിക്കും , ചേട്ടന്‍ ഗള്‍ഫില്‍ പോയ സമയം വീട്ടിലെ സ്ഥിതിയും കുറച്ചു മെച്ചമായി വരുന്നതിനാല്‍ അമ്മക്കോ അച്ഛനോ പണം ഒന്നും ഞാന്‍ അയച്ചു കൊടുക്കാരും ഇല്ല . അങ്ങിനെയിരിക്കെ വിവാഹം ഒക്കെ നിശ്ചയിച്ചു . അമ്മയുടെ സഹപാഠിയുടെ മകള്‍ , ഒരു എം ബീ ബീ എസ് കാരി.

എന്റെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ എത്ര ഗൌരവം പിടിച്ചതാണ് എന്ന് അന്നാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നത് . കൈയ്യില്‍ പ്രതേകിച്ചു ഒന്നും ഇല്ല . മുംബയില്‍ ഒരു ഫ്ലാറ്റ് വാടകയ്ക്ക് എടുക്കണമെങ്കില്‍ അന്നത്തെ സമയത്ത് 25000 രൂപയെങ്കിലും ഡിപ്പോസിറ്റ് വേണം , വാടക എങ്ങിനെയും ഉണ്ടാക്കാം , താലിമാല വേണം , ബസ്‌ വേണം , അച്ഛന്‍ അയച്ചു തന്ന ലിസ്റ്റ് കണ്ടു ഞാന്‍ കണ്ണും തള്ളി ഇരുപ്പാണ് . നാട്ടില്‍ എങ്ങിനെയും ഒക്കെ പരിഹരിക്കാം , കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഫ്ലാറ്റ് ഇല്ലെങ്കില്‍ എവിടെ താമസിക്കും . പണം ! അതുണ്ടെങ്കില്‍ എല്ലാം ഒരുവിധം പരിഹാരം ആവും . അതാണല്ലോ എന്റെ കൈയ്യില്‍ ഇല്ലാത്തത് . പേരെങ്കില്‍ പെണ്ണ് കാണാന്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ " എനിക്ക് പണമോ സ്വര്‍ണമോ മറ്റു യാതൊന്നും വേണ്ട " എന്ന് വലിയ വായില്‍ നാലാള്‍ കേള്‍ക്കെ പറയുകയും ചെയ്തു .

ഓരോദിവസവും അടുക്കുന്തോറും ഈ ടാര്‍ഗെറ്റ് സംഖ്യ 25000 രൂപ എങ്ങിനെ ഉണ്ടാക്കും എന്ന ഒറ്റ ചിന്ത കാരണം എനിക്ക് യാതൊരു സമാധാനവും ഇല്ല . അന്ന് ഇന്നത്തെപ്പോലെ പെര്സോണേല്‍ ലോണ്‍ , ക്രെഡിറ്റ് കാര്‍ഡ്‌ ഏര്‍പ്പാട് ഒന്നും ആയിട്ടില്ല . ഒടുവില്‍ കമ്പനി ചിലര്‍ക്ക് ഒക്കെ ശമ്പളത്തില്‍ നിന്നും പ്രതിമാസം പിടിക്കുന്ന ഒരു ലോണ്‍ കിട്ടിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലായി .

അങ്ങിനെ ഡോഗ്രാജിയുടെ ക്യാബിനെട്ടില്‍ കടന്നു കൂടി, ഒരു പരുങ്ങലോടെ നിന്നു

" എന്താ , മി. പണിക്കര്‍ "
" സര്‍ , എന്റെ വിവാഹം നിശ്ചയിച്ചു "
" ഓഹോ , അപ്പൊ നിങ്ങള്‍ മലയാളികള്‍ വലിയ ഒരു സ്ത്രീധനം ഉറപ്പാക്കി , അല്ലെ "
" ഇല്ല സര്‍ , ഞങ്ങള്‍ അത്തരക്കാരല്ല സര്‍ "
"എത്തരക്കാരല്ല എന്ന് ? , എനിക്കറിയാം കേരളത്തില്‍ വലിയ സ്ത്രീധനം ആണല്ലോ "
" സര്‍ , എനിക്ക് ഒരു ലോണ്‍ വേണം , 25000 രൂപ , മാസം ആയിരം രൂപ വീതം കട്ട് ചെയ്‌താല്‍ മതി , സര്‍ നോ എന്ന് പറയരുത് , എന്റെ കൈയ്യില്‍ വലിയ ബാങ്ക് ബാലന്‍സ് ഉണ്ടെന്നാന്നു എന്റെ വീട്ടുകാരും പെണ്‍കുട്ടിയുടെ വീട്ടുകാരും ഒക്കെ വിചാരിച്ചിരിക്കുന്നത് , മുംബയില്‍ നല്ല ജോലി , നല്ല കമ്പനി , പക്ഷെ മുംബൈ ചിലവും അത്രയുണ്ട്‌ എന്ന് അവര്‍ക്ക് അറിയില്ലല്ലോ "
" മി. പണിക്കര്‍ കൈയ്യില്‍ കാല്‍കാശില്ല, പക്ഷെ ആദര്‍ശത്തിനും പൊങ്ങച്ചത്തിനും ഒരു കുറവും ഇല്ലല്ലോ , ആട്ടെ , ഞാന്‍ നോക്കട്ടെ , തീര്‍ച്ച പറയാന്‍ പറ്റില്ല "
" സര്‍ , സര്‍ ആണ് എന്റെ പ്രതീക്ഷ , എങ്ങിനെയും എനിക്ക് ഈ തുക കൂടിയേ തീരൂ "

നാട്ടില്‍ പോവാന്‍ ദിവസങ്ങള്‍ അടുത്തിട്ടും ഡോഗ്രാജി ലോണ്‍ കാര്യം മിണ്ടുന്നില്ല . ഇനി അവസാന നിമിഷം പറ്റില്ലാന്നു വല്ലതും പറയുമോ ഭഗവാനെ , എങ്കില്‍ എനിക്ക് നാട്ടില്‍ പോവാന്‍ പറ്റില്ല , പിന്നെ അവരെല്ലാം കൂടി എങ്ങോട്ട് തിരക്കി വരും . ഇതിനിടെ ഡോഗ്രാജി ജപ്പാനില്‍ പോവുകയും ചെയ്തു .

പോകുന്നതിനു രണ്ടു ദിവസം മുന്‍പ് ഡോഗ്രാജി ജപ്പാനില്‍ നിന്നും എത്തി . വന്ന പാടെ ഓഫീസ് മുഴുവന്‍ ഇളക്കി മറിക്കുന്ന ദേഷ്യം , എന്തെക്കെയോ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടു , ഞാന്‍ ക്യാബിനു ചുറ്റും പരുങ്ങി നടക്കുകയാണ് . ആരെയും കടത്തി വിടരുത് എന്ന് സെക്രട്ടറി ഉമാജിയോടു ചട്ടം കെട്ടിയിരിക്കുകയാണ് . അങ്ങനെ അന്നത്തെ പ്രതീക്ഷയും തീര്‍ന്നു .

ഇനി ഒരു ദിവസം കൂടിയേ ഉള്ളൂ , അച്ഛന്‍ വിളിക്കുമ്പോള്‍ ഒക്കെ " ഒക്കെ , എല്ലാം ഇവിടെ ശരിയായിട്ടുണ്ട് " എന്ന് പറഞ്ഞു താഴെ വെക്കും . മനസ്സില്‍ ഡോഗ്രാജി 25000 ലോണ്‍ മാത്രം ഏക പ്രതീക്ഷ . അന്ന് ഓഫീസ് വിടാന്‍ അര മണിക്കൂര്‍ കൂടിയേ ഉള്ളൂ , പെട്ടന്ന് ഉമാജി വന്നു ഡോഗ്രാജി വിളിക്കുന്നു എന്ന് കേട്ടതോടെ പ്രതീക്ഷകള്‍ക്ക് വീണ്ടും ചിറകു മുളച്ചു . എന്തിനു പറയുന്നു , ഡോഗ്രാജി നൂറിന്റെ കെട്ടുകള്‍ ആയി ആ 25000 രൂപ എന്നെ ഏല്‍പ്പിച്ചു കൈ തരുമ്പോള്‍ ആണ് ശ്വാസം ഒന്ന് നേരെ വീണത്‌ .

അവധി ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു തിരികെ വന്നു ജോലിയില്‍ പ്രവേശിച്ചു ആ മാസത്തെ ശമ്പളം കിട്ടിയപ്പോള്‍ ഇനി ലോണ്‍ അടുത്ത മാസം മുതല്‍ കട്ട് ചെയ്യും എന്ന് വിചാരിച്ചു . ഏതായാലും ഈ മാസം കട്ട്‌ ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ അത്രയും ആശ്വാസം ആയി. പുതിയ താമസവും വീട്ടു സാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങലും ഒക്കെ ഒരു നൂറു തരം ആവശ്യങ്ങള്‍ .

അടുത്ത മാസം വീണ്ടും കട്ട്‌ ഒന്നും ഇല്ലാതെ ശമ്പളം മുഴുവന്‍ കിട്ടി . അക്കൌണ്ടന്റ് നോട് ചോദിച്ചിട്ട് അയാള്‍ക്ക്‌ യാതൊരു വിവരവും ഇല്ല . ഡോഗ്രാജി ഒന്നും ഇതുവരെ പറഞ്ഞിട്ടില്ല പോലും . ഈശ്വരാ ഇനി ഒറ്റയടിക്ക് പകുതി ശമ്പളം വീതം കട്ട്‌ ചെയ്യാനാണോ ? ഇത് പുതിയ ഒരു ടെന്‍ഷന്‍ ആണല്ലോ ദൈവമേ .

ഒരു ദിവസം എല്ലാ ധൈര്യവും സമ്പാദിച്ചു ഞാന്‍ ഡോഗ്രാജിയുടെ ക്യാബിനില്‍ കടന്നു .
" എന്താ മി. പണിക്കര്‍ , ഹണിമൂണ്‍ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞോ ?"
" സര്‍ , എന്റെ ലോണ്‍ ... അത് ഇതുവരെ കട്ട്‌ ചെയ്തു തുടങ്ങിയില്ല "
" അത് താന്‍ ഒരുമിച്ചു തന്നാല്‍ മതി , വന്‍ തുക പെന്‍വീട്ടുകാരെ കൊള്ള ചെയ്തു കൈക്കലാക്കി കാണുമല്ലോ "
" ഉയ്യോ , സര്‍ ഞാന്‍ ഒരു പൈസ വാങ്ങിയിട്ടില്ല "
" തീര്‍ച്ചയാണോ?"
" അതെ സര്‍ , ഞാന്‍ സര്‍ തന്ന ലോണ്‍ കൊണ്ടാണ് ചിലവുകള്‍ നടത്തിയത് "
" ശരി , മി .പണിക്കര്‍ , എങ്കില്‍ ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ ലോണ്‍ വരവ് വെച്ചിരിക്കുന്നു , അത് നിങ്ങളുടെ വിവാഹ സമ്മാനം ആയി കണക്കാകിയാല്‍ മതി , എന്റെ വകയല്ല , നിങ്ങളുടെ കമ്പനി വക "

എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു . ഞാന്‍ ആ വലിയ മനുഷ്യന്റെ ലീടര്ഷിപ് എന്താണെന്നു അറിഞ്ഞു . അന്നത്തെ എന്റെ ഒരു മാസത്തെ ശമ്പളം 4000 രൂപ മാത്രം ആയിരുന്നു കൂടി ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആണ് ആ സമ്മാനം എത്ര വലുതാണ്‌ എന്ന് മനസ്സിലാവുന്നത് .

ഇന്ന് ഡോഗ്രാജി റിട്ടയര്‍ ചെയ്തു ഞങ്ങളുടെ ഇപ്പോഴത്തെ കമ്പനിയുടെ പാര്‍ട്ട് ടൈം കണ്സല്ടന്റ്റ് ആയി ഒരു പൈസ പോലും പ്രതിഫലം വാങ്ങാതെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു .
ഒരു യഥാര്‍ത്ഥ ലീഡര്‍ ആരാണെന്ന് ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കുന്നു .